System magiczny

 Lista Żywiołów

 Podstawy magii

    - Wszystkie wilki mają mniej-więcej tyle samo energii magicznej, różnią się jednak efektywnością jej użycia (dana moc u wilka A może zużyć więcej energii niż ta sama moc u wilka B).
   - W Królestwie powszechnie używa się kryształów magicznych. Przepuszczają one tylko jeden rodzaj energii i blokują pozostałe, mając zazwyczaj tylko jednego ,,właściciela". Używa się ich do wyrobu broni - obecność tego typu minerałów pozwala na lepsze nią władanie, ale przede wszystkim uniemożliwia przeciwnikowi magiczne rozbrojenie posiadacza za pomocą telekinezy. Wszywa się je również w ubrania lub montuje się wewnątrz drzwi i klamek.  
    - Brak telekinezy lub ograniczona telekineza są uważane w Królestwie za rodzaj niepełnosprawności i uniemożliwiają wykonywanie niektórych zawodów.
   - Każdy byt otacza swego rodzaju sfera astralna, swoista dla niego i tylko dla niego. Są to cząsteczki magii pochodzące z ciała np. wilka, które tworzą swojego rodzaju ,,bańkę" - jest ona podstawą magii telepatycznej i magii kontrolującej.
   - Magię dzieli się na białą - skupiającą się głównie na żywiołach pierwszej rangi: wody, ognia, ziemi, powietrza, gdzie używa się zaklęć - oraz czarną - skupioną najbardziej na pozostałych żywiołach, praktykowaną przez rytuały.
   - Telekineza zostawia po sobie ślad - podczas interakcji z jakimś przedmiotem, na jego powierzchni zostają cząsteczki energii wilka, który telekinezy użył.
   - Żywiołami określa się właściwości energii przepływającej przez ciało wilka. Dana osoba może ich mieć maksymalnie trzy, a definiuje się je na podstawie mocy.
  - Jeden wilk może władać jedynie sześcioma mocami. Liczba znanych zaklęć i rytuałów nie jest ograniczona.
   - Moce oraz żywioły są stałe przez całe życie wilka. Kształtują się w pełni przez pierwsze pięć lat, a potem już się nie zmieniają (wyjątkami są bardzo poważne uszkodzenia ciała lub strefy astralnej, które mogą wywołać zaburzenia magiczne u poszkodowanego).

Przepływ energii

    Życie na świecie jest warunkowane przepływem energii magicznej. Krąży ona między wszystkimi żywymi istotami, przenika grunt, wodę, powietrze i skały. Jest jej znacznie więcej w zwierzętach i roślinach, a znikoma jej ilość znajduje się w martwych elementach natury i szczątkach.
    Każde zwierzę przystosowane jest do jednego typu magii, z którym się rodzi i który dziedziczy po rodzicach. Nie jest przez to możliwe wtłoczenie do ich ciał obcej energii - jest to powód, dla którego wilki nie są w stanie manipulować żywymi zwierzętami lub roślinami za pomocą telekinezy.
    Mimo że wszystko na świecie zawiera w sobie jakąś ilość magii, tylko niektóre gatunki rozwinęły się na tyle, aby móc nią władać. Jednym z nich są wilki, które wykazują całą gamę umiejętności magicznych - od tych ułatwiających codzienne życie (przykładowo: telekineza), przez władaniem żywiołami, na zakazanej (w większości przypadków) magii umysłu kończąc.
    Odkryły one sposób na wyprowadzanie energii ze swojego ciała. Dzięki temu ich magia może docierać do środowiska, wnikać w nie i je przekształcać. Tak działa np. żywioł ziemi - energia wilka przechodzi między drobinami ziemi, oplatając je i pozwala to użytkownikowi na manipulację gruntem.
    Moce uzdrawiające zazwyczaj pozwalają na odbudowanie fragmentów ciała. Nie oznacza to jednak, że magia osoby ratującej wnika do organizmu rannego - działa ona na ,,powierzchni” i przypomina klej. Stymuluje tkanki do gwałtownego wzrostu i trzyma je w miejscu do momentu, w którym nie połączą się ponownie. Warto zauważyć, że takie moce nie pozwalają na uzdrowienia sfery astralnej - wilk zupełnie pozbawiony magii umiera i żadna energia uzdrawiająca w tym nie pomoże, jako że działa ona tylko miejscowo. Jest ona obca dla pacjenta, przez co nie jest on jej w stanie zawłaszczyć i wykorzystać. Jedynym ratunkiem dla wilków umierających z powodu wyczerpania magicznego jest rytuał transferu energii (patrz: moce, zaklęcia i rytuały).
    Niektóre wilki swoją energią są w stanie przenikać do umysłu innych. Wysyłając swoją magię i pozwalając jej na przeniknięcie do sfery astralnej przeciwnika, są one w stanie odczytywać jej najdelikatniejsze drgnięcia, z których użytkownik może odczytać sny, myśli, marzenia, a nawet zamiary wilka - warto jednak zaznaczyć, że aby otrzymać pełny dostęp do umysłu ofiary, należy przeprowadzić specjalne rytuały. Obniżają one naturalne bariery magiczne, które chronią myśli właściciela, i pozwalają całkowicie odczytywać przemyślenia drugiego wilka. Korzystając z tych metod trzeba jednak niezwykle uważać - są one powszechnie zakazane w Królestwie, a ich użytkowanie - trudne i skomplikowane. Większość telepatów potrafi jednak odczytywać zmiany w strefie astralnej bez użycia rytuałów i dzięki temu odczytywać zmiany nastroju swojej ofiary. Należy nauczyć się manipulować swoją mocą w taki sposób, aby nie zakłócała ona sfery astralnej osoby odczytywanej. Każda sfera inaczej reaguje, inaczej się porusza, więc telepata musi nauczyć się dostosowywać i maskować, naśladując swoją energią ruchy magii swojej ofiary. Warto również zauważyć, że wilki naturalnie wrażliwe na zmiany w sferach astralnych o wiele łatwiej zauważają ataki na ich własny umysł i są w stanie szybciej się obronić.
    Magia opuszcza ciało przez skórę. Większość wilków zna swoje granice i przy zbliżaniu się do nich mogą odczuwać zmęczenie, potem wycieńczenie, kołatanie serca, przyspieszony oddech, niewyjaśnione strach oraz obawę, a po ich przekroczeniu następuje paraliż, zatrzymanie akcji serca, a wreszcie śmierć. Większość wilków regeneruje swoje rezerwy naturalnie. Przypomina to swoim działaniem zjawisko osmozy. Energia przepływa do nich ze środowiska (również przez skórę) i powoli zapełnia zużyte rezerwy. Podczas tego okresu (zależnie od ilości magii, której brakuje), wilki mogą odczuwać objawy grypopodobne, osłabienie, bóle mięśni, głowy lub być zwyczajnie ospałe. Przy niewielkich zużyciach nie odczuwa się różnicy.
    Warto jednak zauważyć, że niektóre rasy wilków, takie jak te pochodzące z jednej z Wysp Trojaczych, Teneris, nie są w stanie regenerować swojej energii naturalnie. Aby się zregenerować, wilki te muszą na siłę wtłaczać magię do swoich ciał za pomocą specjalnych rytuałów, najczęściej z udziałem krwi. Uszkodzenie skóry otwiera energii drogę, przez którą może ona łatwiej wniknąć do wnętrza wilka.
Uważa się, że takie rytuały krwi występowały w różnej formie na przestrzeni całego kontynentu, jeszcze na długo przed czasami bariery, a nawet jakichkolwiek cywilizacji, kiedy wilki żyły w wędrownych watahach. Dopiero później nasz gatunek wykształcił możliwość biernej regeneracji, jednak na świecie dalej pozostała jedna rasa z pierwotnymi umiejętnościami magicznymi.
    Niewiele wiadomo o wilkach zamieszkujących Teneris, albowiem ich styl życia bardzo przypomina ten wilków sprzed wielu tysięcy lat - wiemy, że żyją w watahach wędrownych, albowiem ciągle przemieszczają się do miejsc o wyższej aktywności magicznej, co pomaga w łatwiejszym przeprowadzaniu rytuałów. Teneris jest wyspą intensywnie zalesioną, a dżungle ją porastające zamieszkuje wiele nieznanych nauce niebezpiecznych, drapieżnych potworów. Ponadto tubylcze watahy są najczęściej bardzo skryte i niechętnie dzielą się swoimi tajemnicami z obcymi.
    Teneriskie wilki z Wysp Trojaczych są ostatnią znaną rasą, która zupełnie nie jest w stanie biernie się regenerować. Jest to prawdopodobnie spowodowane dużą hermetycznością mieszkających tam społeczności, które niechętnie krzyżowały się z innymi rasami, przez co w ich rodowodach zachowała się niemożność do regeneracji magii. Pozostałe dwie wyspy, Siliatia i Valderia, były (i wciąż są) łatwiej dostępne dla podróżnych, głównie ze względu na swój teren, który tylko w niewielkim procencie jest pokryty gęstą roślinnością. Ze względu na to, mimo że również nie są to wilki uzdolnione magicznie, potrafią samodzielnie przywracać swoją magię.

Moce, zaklęcia i rytuały

    Wyróżnia się trzy główne sposoby na wykorzystywanie magii: moce, zaklęcia i rytuały. Podczas gdy te pierwsze są dziedziczne, niezmienne i bardzo ,,sztywne” w swojej formie, tych drugich oraz trzecich można się nauczyć i mocno je modyfikować.
Moce są wrodzonymi umiejętnościami, które kształtują się do ok. piątego roku życia i przez jego resztę pozostają niezmienne. To na podstawie ich obserwacji określa się żywioł/żywioły użytkownika - czyli rodzaj energii magicznej, która przepływa przez ciało. Są one dziedziczne, jednak mogą się nieznacznie różnić między rodzicem a dzieckiem.
    Energia magiczna wykorzystywana podczas używania mocy jest oryginalną i niezmienioną energią użytkownika, przez co nie musi być modyfikowana przez słowa, gesty czy symbole. Sama możliwość użycia mocy nie wymaga treningu i przychodzi ona naturalnie danemu wilkowi. Ich forma jest niezmienna, jednak przez kontrolę swojej siły magicznej użytkownik jest w stanie zmienić ich właściwości w nieznaczny sposób; wilk może wyczarować dużą i małą kulę ognia - mimo tego, że różnią się one rozmiarami i siłą zniszczenia, dalej są to kule ognia. Każdy może pracować nad tym, ile siły magicznej zużywa na swoje moce. Na przykład: danemu wilkowi na początku wystarczało energii jedynie na trzy kule ognia - po półtorarocznym treningu był w stanie wyczarować ich pięć.

    Zaklęcia są słowami, a czasami gestami, które są w stanie przekształcić oryginalną energię magiczną użytkownika na energię innego żywiołu - nie ograniczają się jednak do mocy, które mogą występować u wilków. Niektóre zaklęcia umożliwiają zrobienie czegoś, co naturalnie nigdy nie byłoby możliwe. Pochłaniają one przez to więcej siły i szybciej wyczerpują pulę magiczną korzystającego z nich wilka, jednak uzdolniony mag potrafi władać poznanymi przez siebie czarami niemal tak dobrze, jak mocami. Wymaga to jednak wielu lat praktyki, albowiem takie nienaturalne przekształcanie magii bywa bardzo nieintuicyjne - a także trudne do kontrolowania. Niedoświadczeni czarodzieje używający potężnych zaklęć czasami nie są w stanie zamknąć przepływu energii, co odbiera im życie lub wypuszcza bardzo duże ilości magii do otoczenia. W ten sposób powstają wszelakiej maści potwory albo, jeśli niedaleko nie ma żadnych istot żywych, siła magiczna wciska się między lód, tworząc lawlery. Zaklęcia to zazwyczaj krótkie słowa lub szybko wykonywane gesty. Przykładami zaklęć są: utworzenie magicznej bariery, zapalenie ogniska lub ogłuszenie przeciwnika za pomocą słowa.

    Rytuały są kolejnym wyuczonym sposobem na użycie magii. Służą one głównie do zaklinania, jednak bardziej doświadczeni magowie potrafią rzucać za ich pomocą klątwy, tworzyć portale czasoprzestrzenne lub animować zwłoki. Należy jednak zauważyć, że to ostatnie nie jest aktem wskrzeszenia, a jedynie wtłacza sztucznie magię do martwego ciała i w ten sposób nim porusza.

    W przeciwieństwie do zaklęć rytuały wymagają czegoś więcej niż pojedynczego słowa lub gestu. Ich celem jest zgromadzenie dużej ilość magii w jednym miejscu. Aby tego dokonać, wykorzystuje się odpowiednie inkantacje, które mają kierować energią wybranego żywiołu. W miejscu rytuału rozkłada się różnorakie przedmioty magiczne (ich rodzajów są setki, a wszystkie kombinacje mają swoiste właściwości), które tworzą barierę o jednostronnym przepływie, co unieruchamia energię w wybranym miejscu i ,,zmusza” ją do, na przykład, nadania amuletowi uzdrawiających właściwości.

    Z rytuałami należy obchodzić się bardzo ostrożnie - nie dość, że zaklinający może utworzyć morderczy przepływ energii, jeśli słowa inkantacji zostaną źle wypowiedziane lub użyte przedmioty okażą się wadliwe, granica pola rytualnego może pęknąć, a energia gwałtownie wydostanie się na zewnątrz. Najprościej mówiąc - będzie wybuch. Warto również zauważyć, że większość rytuałów wymaga ofiary, najczęściej czegoś co pozwoli magii skierować się w wybrane miejsce. Mimo że zazwyczaj są to specjalne artefakty rytualne, jeśli takowy będzie wadliwy lub użyty do niewłaściwego rytuału, ofiarą może stać się sam przeprowadzający rytuał. Skutki uboczne są różne - od upośledzenia magii lub/i sfery astralnej, przez amputację kończyny, na śmierci kończąc.
    Mimo tego, że rytuały to niezwykle niebezpieczny, wymagający i nieprzewidywalny obręb magii, daje on o wiele więcej możliwości niż zaklęcia. Pozwalają one na nakładanie klątw i błogosławieństw - rzadko przeklina lub błogosławi się bezpośrednio wilka, zazwyczaj celem rytuału są przedmioty: biżuteria, napoje, odzienie, które następnie zakłada lub spożywa docelowa osoba.

    Bardzo powszechnie wykorzystywanym rytuałem jest odklinanie (lub oczyszczanie) kamieni magicznych - jest to jednak czasochłonny proces, ponieważ zbyt szybkie czyszczenie kryształu może powodować jego pęknięcie.
    Rytuały często wykorzystywane są również w medycynie. Mogą zostać użyte na ranie, aby zapobiec zakażeniu lub nieprawidłowemu gojeniu. Są w stanie zablokować ból lub utrzymywać nieczystą siłę magiczną w jednym miejscu ciała

    Do rytuałów należy również teleportacja lub przechodzenie przez ściany.

Dziedziczenie magii

    Dziedziczenie magii można porównać do dziedziczenia grup krwi - z tym, że owych ,,grup” jest o wiele, wiele więcej i jest to o wiele bardziej skomplikowane. Powszechnie uważa się, że każdy wilk ma swoistą magię, której nie może mieszać z magią pochodzącą od innych wilków.
    Energia napływająca do wnętrza ciała ze środowiska zewnętrznego jest ,,czysta” - oznacza to, że może być przyjęta przez każdy organizm. Po wpłynięciu do wnętrza wilka zostaje ona zmieszana z jego naturalną magią, a proces ten nazywa się ,,przejęciem”. Jest on potrzebny do tego, aby organizm funkcjonował poprawnie. Magiczne choroby, które nie pozwalają na mieszanie się czystej magii z magią odbiorcy, mogą w znacznym stopniu obniżyć jakość życia, a w najgorszym przypadku okazać się śmiertelne.
    Swoistość magii wykorzystywana jest przy kryształach magicznych - niewielkich minerałach, które można naznaczyć konkretnym rodzajem magii i sprawić, że będą podlegać jednemu wilkowi. Są one używane na wielu płaszczyznach: wbudowywane w drzwi, sprawiając, że obca osoba nie może ich otworzyć, wszywane w ubrania zapobiegając ich zerwaniu przez telekinezę lub wtapiane w broń, by uniemożliwia przeciwnikowi przejęcie miecza lub włóczni i wykorzystaniu ich przeciwko oryginalnemu właścicielowi.
    Warto jednak wspomnieć, że między bliskimi krewnymi grupy magiczne bywają bardzo podobne, co sprawia, że członkowie rodziny mogą dzielić się magią. W ekstremalnych przypadkach energie wilków mogą się połączyć, prowadząc do wystąpienia ,,zrośniętej strefy astralnej”, gdzie dwa oddzielne organizmy korzystają z jednego źródła magii. Niektóre szczenięta w miocie mogą urodzić się w ten sposób ,,zrośnięte”, jednak połączenie rezerw magii jest również możliwe dzięki niektórym rytuałom.
    Biorąc pod uwagę podobieństwo magii występujące u osób blisko spokrewnionych, warto wziąć pod uwagę, że kryształy magiczne mogą reagować na więcej niż jednego wilka, o ile ich typ energii jest wystarczająco podobny. Dodatkowo transfery magii (czyli wydobycie mocy z jednego ciała i sztuczne wtłoczenie go w inny organizm) są o wiele łatwiejsze w przypadku rodziny, nie trzeba bowiem magii oczyszczać przed przekazaniem jej finalnemu odbiorcy.

Magowie

    Wilki ogólnie zajmujące się magią. Mimo że teoretycznie każda osoba potrafiąca w przynajmniej podstawowym stopniu posługiwać się energią magiczną może zostać magiem, najczęściej są to wilki wykorzystujące ją bardziej wydajnie. Każda osoba mieści w sobie mniej-więcej tyle samo energii magicznej (rasy o większych gabarytach posiadają jej więcej niż rasy niższe i wątlejsze, jednak jej poziom jest stosunkowo podobny przez cały przekrój populacji).

    Zdarza się jednak, że rodzą się osobniki zdolne do osiągnięcia pożądanego rezultatu za pomocą o wiele mniejszego nakładu magii niż przeciętny wilk. Za pomocą rygorystycznego treningu, ogromnego nakładu silnej woli oraz wielu godzin spędzonych na studiowaniu ksiąg, są oni w stanie niezwykle precyzyjnie kierować swoją magią, dokonując rzeczy niemożliwych dla przeciętnego wilka.

    Takie osoby nazywa się magami. Zajmują się oni badaniem magii, wynajdywaniem nowych zaklęć oraz rytuałów, a także utrzymywaniem bariery. Wyróżnia się dwie główne gałęzie magii: białą i czarną. Ta pierwsza wykorzystuje głównie cztery podstawowe żywioły, zwane ,,pierwszą rangą" (ziemia, powietrze, ogień i wodę) oraz polega na zaklęciach. Pod czarną magię podlegają wszystkie inne żywioły, zwane ,,drugą rangą", a także nekromancja, przekleństwa i błogosławieństwa, a głównym narzędziem do jej praktykowania są rytuały. Jako że zasady używania żywiołów nie są wyjątkowo surowe (biała magia czasami zajmuje się żywiołami drugiej rangi, a czarna pierwszej), zazwyczaj rozróżnienie rodzajów magii bazuje się na sposobach jej egzekwowania.

Bariera

     Powstanie bariery wytycza początek Królestwa Północy. Pokrywa ona większość terenów państwa, a jej źródło znajduje się w Białej Wieży w królewskiej części Centrum.  Na jej straży stoją magowie, nieustannie badając i obserwując jej stan, jednak niewiele wilków ma wstęp do Głównej Komnaty. Są to członkowie Sześciokręgu - mimo tego nawet Królewska rodzina rzadko tam wchodzi, albowiem wszyscy boją się zakłócić jej działanie.
Bariera jest owocem skomplikowanego i potężnego rytuału, opisanego po raz pierwszy przez Roniona. Jego najważniejszą częścią jest ogromny kryształ kumulujący energię i wysyłający skoncentrowany promień magii w górę. Przebiega ona przez sześć pierścieni, które nie pozwalają na rozproszenie strumienia i wychodzi przez otwór w suficie, rozlewając się po niebie Królestwa.
    Opis rytuału, ofiara i artefakty znajdują się w tajemnym, starożytnym dokumencie, schowanym gdzieś na terenie Królestwa. Jego lokalizację znają jedynie dwie osoby w państwie: Wielki Mag oraz sama Królowa, a tę wiedzę przekazują jedynie swoim następcom. Rytuał bariery jest jedną z najbardziej strzeżonych informacji w Królestwie, a na jej temat krąży wiele legend - od tego, że znajduje się w ścianach sypialni królewskiej, przez to, że tego dokumentu w ogóle nie ma, a kończąc na konspiracji, że strzegą go smoki.
    Dzięki powstaniu bariery Królestwo Północy stało się możliwym do zamieszkania terenem - pojawiły się rośliny, zwierzęta oraz inne, poza Sivariusami, rasy wilcze. Mimo tego Północ pozostaje jednym z najniebezpieczniejszych obszarów na Kontynencie - śnieżyce potrafią być brutalne, noce polarne są okrutne, a pozostawanie po zmroku na zewnątrz okazuje się śmiertelne dla znakomitej większości mieszkańców Królestwa.
Najcieplej jest wokół Centrum - jest to jeden z powodów, dla których stało się ono miejscem, przez które przelewają się różne rasy, kultury i stany społeczne. Jest to jedyne miasto w Królestwie, a reszta dystryktów poprzecinana jest niewielkimi wioskami i osadami zamieszkiwanymi głównie przez Sivariusy. Im dalej od Centrum, tym więcej wilków tej rasy.
    Mimo zbawiennych działań bariery, hodowla zwierząt zagranicznych i uprawa roślin dalej możliwe są tylko w naprawdę niewielu miejscach.
Opisy rytuałów utworzenia bariery są powodem rozpoczęcia wieloletniego konfliktu między Królestwem, a Ziemiami Zerdinów [wersja robocza nazwy państwa na południu].